رشک هتل ها به زندان ها

 

در جمهوری اسلامی هتل ها به  زندان ها رشک می برند!

زندان اوین باید بماند واسرارنهفته در خود را بازگوکند!  چندی پیش درجائی نوشتم: با ارتکاب جنایت زنده یاد ستاربهشتی، زندان اوین بازهم براشتهاردیرین و جهانی خود به عنوان یکی از مخوفترین زندان ها افزود. همان گونه که بار دیگر بر اشتهار دستگاه های امنیتی و بازجوئی  رژیم اسلامی به عنوان یکی از خشن ترین و سبعانه ترین شکنجه گران جهانی صحه نهاد. کشتار تابستان سیاه 67 در تهران نیز در اوین صورت گرفت.

انتقاد فرقه ای و دفاع فرقه ای

انتقاد فرقه ای و دفاع فرقه ای پشت و روی یک سکه اند!

تعیین نرخ در وسط دعوا: اقلیت حق اتخاذ تاکتیک مخالف اکثریت را ندارد!

مقدمه: ر.مجید دارابیگی  با انتشارمطلبی*1 باعنوان تریبونال و منطق فرقه ای اعلام کرده است که دیگر بیش از این سکوت را جایزنمی داند. البته برخواننده معلوم نیست که چه حکمتی در سکوت ایشان وجود داشته است  و چرا مثلا  درهمان زمان نشست فرانکفورت و داغ بودن تنورمجادلات، به موقع  و بطورطبیعی و خیلی راحت نظرخود را مطرح نساخته است تا زیرفشار تأخیر، این چنین پرخاشگرانه فوران کند.

نعل وارونه رژیم

انتخابات ریاست جمهوری و نعل وارونه رژیم (بخش اول)

رویکرد ها و رویدادهای روزهای اخیر درصحنه سیاسی ایران از آن جهت که به صف آرائی ها و  سمت وسوی تحولات درونی رژیم در طی چندماه باقی مانده به انتصابات ریاست جمهوری، شفافیت بیشتری می دهد دارای اهمیت است. چرا که درطی آن  سناریوی "انتخاباتی" ریاست جمهوری توسط باند حاکم کلید خورد  و خطوط اصلی آن چه که  به عنوان پرده اول این سناریو  در اتاق فکر و فرمان (بخوانید اتاق جنگ)  بارگاه ولایت فقیه و ذوب شدگان درآن ساخته و پرداخته شده بود، وارد فازعملیاتی شد: 

پرتگاهی به نام شکاف بین حداقل دستمزد و سبدحداقل زندگی

پرتگاهی به نام شکاف بین حداقل دستمزد و خط فقر 

ماه های آخرهرسال زمان چانه زنی و نشست های موسوم به سه جانبه گرائی برسرتعیین حداقل دستمزد است. دراین سه جانبه گرائی  نه نمانیدگان واقعی کارگران شرکت دارند و نه حتی به سخنان و خواست این "نمایندگان" وقعی نهاده می شود. البته دراین میان حرف نهائی را دولت (در قالب طرف سوم و باصطلاح بی طرف) می زند.

آزادی موقت رضا شهابی

 

آزادی موقت رضا شهابی و عقب راندن رژیم

آزادی موقت رضا شهابی برای معالجه در بیرون از زندان نشان داد که  می توان رژیم را حتی در سخت ترین شرایط سرکوب نیز به عقب راند، البته به قول معروف  به شرطها  و شروطها! بی تردید این عقب نشینی ولو کوچک وموقت را  باید محصول مبارزه و مقاومت مشترک در داخل کشور و آزادی خواهان و نیروهای چپ و مدافع جنبش کارگری در خارج کشور و هم چنین حمایت تشکل های کارگری ونیروهای مترقی و یا نهادهای حقوق بشری و رسانه های جامعه جهانی دانست.