اعتصابات سراسری و اهمیت پیوندخیابان و محل کار!

اعتصابات سراسری و اهمیت پیوندخیابان و محل کار!

« اعتصابات جاری از بزرگترین اعتصابات کارگرى در چهار دهه اخیر به‌شمار می‌رود و گفته می‌شود که بیش از ۱۰ هزار کارگر در آن‌ها شرکت دارند.

علاوه براعتصاب موسسات بزرگ و بحران زده ای مثل هفت تپه که اکنون واردپنجاهمین روزاعتصاب و اعتراض خود شده اند و هپکو و شمار دیگر، موج اعتصاب اخیر در بخش‌های نفت، گاز و پتروشیمی در جنوب ایران از روز شنبه ۱۱ مرداد شکل گرفته است. اعتصاب در پالایشگاه آبادان، پالایشگاه پارسیان و پتروشیمی لامرد، پالایشگاه نفت سنگین قشم، پترو پالایش کنگان و پالایشگاه فازهای ۲۲ و ۲۴ پارس جنوبی کنگان آغاز شد و روز یکشنبه ۱۲ مرداد، در دومین روز اعتصاب کارگران فاز ۱۴ شرکت‌ ای‌جی و جم ۲ نیز به آن پیوستند.

این اعتراضات در ۴ استان کشور به‌شکل همزمان به پیش می‌رود.

اعتراضات کارگران پالایشگاه‌های نفت و گاز و پتروشیمی گامی در جهت سراسری شدن اعتراضات کارگری ارزیابی شده است. ادامه این اعتصابات می‌تواند به اختلال در صادرات پتروشیمی و گاز و کمبودهای بحران‌زا در رفع نیازهای داخلی منجر شود.»

در رابطه با مجموعه این اعتراضات دو نکته مهم است:

الف- با توجه به ابعادبحران اقتصادی و تورم و سقوط و کوچک شدن شتابان حجم اقتصاد ( ناشی از تحریم ها و اقتصادباصطلاح بدون نفت و فسادسیستماتیک و بی کران درکنارسیاست تن دادن به کشتارکرونا و سونامی بیکاری ) و مغایرت کامل اولویت بندی های اقتصادی و سیاسی رژیم حتی با حفظ حداقل معیشت برای ۸۰ تا۹۰٪ جامعه و نبودهیچ گوش شنوائی در سیستم؛ لاجرم با غیرقال تحمل شدن وضعیت، بیش از پیش بر قاطبه گارکران و مردم روشن می شود که تمرکز بر حرکات اعتراضی منفرد و اخص و محلی به تنهائی پاسخ گو نیست و موجب درجا زدن و فرسودگی بیشتر میگردد. از همین رو برای ایجادقلمروجدید برای بیشروی و امکان تغییرواقعی در وصعیت باید به حرکت های جمعی مشترک حول مطالبات مشترک و کلان تر مبادرت ورزند. گرچه چنین پدیده ای یک شبه اتفاق نمی افتد اما سمت گیری مهم است و این حلقه پیشروی جدید باید بتواند با حلقات اعتراضی دیگربخش ها و کارگران و مزدوحقوق بگیران ( از جمله با بخش های حمل ونقل ... ) در راستای تدارک اعتصاب عمومی گره بخورد.

ب- مساله دیگر و بهمین اندازه مهم پیوند اعتراضات محل کار با خیابان و خیزش های محمتل است. محکوم کردن گسترده اعدام جوانان دستگیرشده توسط تشکل ها و فعالان کارگری را باید نخستین گام در همین راستا دانست که لازم است هرچه بیشتر تعمیق شود.

بهرحال پیوند این دو شاخه اصلی اعتراض ها اهمیت استراتژیک دارد در شکل دادن به جنبش سراسری ضداستبدادی و مطالباتی کلانی با حضور و نقش آفرینی جنبش های کارگری و تهیدستان و مزدوحقوق بگیران و جنبش های اجتماعی و نسل جوان فاقدآینده، که قادراست معادله توازن قوا را بهم زده و نقش مهمی در سیرو سرنوشت تحولات آتی بحران داشته باشد.