اعدام و سندروم قدرت!

اعدام و سندروم قدرت!

هر قدرتی برای ماندگاری خود به حداقلی از پوشش و غشاء حفاظتی و نرم افزاری نیازمنداست. قدرت وقتی به سراشیبی می افتد و در حال زوال است،‌ برای آن که اقتدارخود را نشان دهد، هم چون شبگردی که از ترس تنهائی در شب دیجورسوت می زند، همواره وسوسه می شود بیش از پیش برهنه شود و برای پنهان کردن ترس خود و حامیانش، ایجادرعب وهراس کند و چه بسا از رهگذرچنین دوپینگی، چندصباحی هم سرخوشانه دستخوش احساس کاذب اقتدار و ماندگاری شود. اما این لحطه های احساس قدرتمندشدن که از قضا هم چون سندرومی به سراغ همه قدرت های استبدادی درحال زوال می رود به همان اندازه امید برانگیزند که که سراب برای یک تشنه در بیابان بی انتها امیدبرانگیزاست. و چنین است که کوک های عبای پوششی دیرک نظام،

با سنگین ترشدن وزن جنایاتش یکی پس از دیگری از هم درمی روند...