دیدارسران هفت کشوربزرگ سرمایه داری و افزیش شکاف ها:
دیدارسران ۷ هفت کشور، شکاف های درونی نظام سرمایه داری را پیرامون تجارت آزاد و چندجانبه گرائی در برابرحمایت گرايی و یک جانبه گرائی، بحران محیط زیست و پیمان پاریس، بحران مهاجرات و البته رقابت بر سرهژمونی جهان سرمایه داری و....بیش از پیش آشکارترکرد.
آلمان و مرکل که تاریخا رابطه نزدیک و تنگاتنگی با ایالات متحده آمریکا داشته و زیرچترحمایت هسته ای آن زیسته است و می زید، اکنون می گوید زمان آن که بطورکامل خود را به دیگران بسپاریم گذشته است و اروپائی ها باید سرنوشت خود را واقعا در دستان خودبگیرند... .. سیاست اول آمریکا که پاسخ ترامپ به بحران و افول هژمونی آمریکاست، به شکل مضحکی خود را حتی درمیمیک ونحوه رفتار و مناسک خارج از عرف دیپلماتیک و هول دان دیگران سران برای آن که جلوتر از همه قرارگیرد و شدت و حدت فشردن دست روسای دیگرکشورها و نیز متقابلا با واکنش رفتاری دیگرسران و از جمله ماکرون به نمایش درآمده است. تا آن جا که وی طی سخنانی پیرامون نحوه فشردن دست ترامپ که به موضوعی جنجالی تبدیل شد، آن را «یک لحظه حقیقی نامیده که ضرورت داشت به همگان نشان دهیم که زمان امتیازدهی ها حتی به صورت نمادین پایان یافته است»!
آیا براستی دیگر زمانی که اگر آمریکا در آن سوی انتلانتیک عطسه می کرد،این سوی اتلانتیک تب می کرد، سپری شده است؟ گرچه با پیروزی ماکرون اتحادیه اروپا از خطرجدی فروپاشی عبورکرد و نفس راحتی کشید و اعتمادبنفس تازه ای در پی عروج ترامپیسم و برگزیت و شکست فرانکزیت بدست آورد، اما هم میزان پیوند و انتکره شدن سرمایه های اروپائی و آمریکا و نیز پیمان نظامی وناتو و هم البته احساس خطراز وجودخرس قطبی تا دندان مسلح در آنسوی مرزهای اتحادیه بیش از آن است که تشدیدرقابت ها بتواند اساس این پیوندهای تاریخی- استزاتژیک را به زیرسوال ببرد. البته تلاش برای بهبودرابطه با مسکو و موفقیت در آن که از قضا همین روزها بادیدارماکرون و پوتین همزمان شده است،می تواند برفاصله دو سوی اتلانتیک بیافزاید...
No comments:
Post a Comment