جنبش دادخواهی و ضرورت تلاش برای محاکمه «مقام امنیتی» در یک دادگاه بین‌المللی
حال که پرویزثابتی همان «مقام امنیتی» معروف رژیم سابق و از مسئولان اصلی ساواک و همه کاره اداره سوم، پس از چندین دهه خود را آفتابی کرده و به روی صحنه آمده است و با وقاحت بی مانندی منکر هرگونه شکنجه شده و مدعی است که رؤسای ساواک زدن حتی یک سیلی به گوش افراددستگیر شده و تحت بازجوئی را ممنوع اعلام کرده بودند، و نیز با توجه به وجود مجموعه وسیعی از شواهد و مدارک غیرقابل انکار و نیز شمار قابل توجهی از بازماندگان زندانیان آن دوره که خود یا شخصا شکنجه شده و یا شاهدشکنجه های دیگران بوده اند، بی تردید چنین کسی بویژه وقتی در دسترس باشد و با پای خود به صحنه آمده باشد آن‌هم با معرکه گیری و تبلیغات گسترده و با پیام دفاع از مشت آهنین، بدیهی است که چنین شخصی برطبق موازین بدیهی حقوق بین الملل و بشر و ضرورت مقابله با خشونت و شکنجه، و اجرای عدالت‌قضائی باید بی‌درنگ در یک دادگاه بین المللی و بیطرف برای بررسی جنایت‌های گسترده اش محاکمه شده و پاسخ‌گو باشد. حتی اگر بهردلیل محاکمه و صدورکیفرخواست در دادگاه‌های رسمی بین المللی چون دیوان لاهه و یا کشوری (چون دادگاه حمید نوری جنایتکار در سوئد) دشوار باشد، علاوه برافشاگری‌های دیگر، تشکیل یک دادگاه نمادین با حضور وکلاء و حقوقدانان معتبر و بیطرف همانند تجربه «دادگاه تریبونال» می تواند کمترین واکنشی باشد که او سزاوار آن است. از همین رو لازم است، و چه بسا جنبش دادخواهی و فعالان و کنشگران با تجربه آن، احتمالا خود با توجه به اهمیت این واقعه و آزمون‌های موفق تاکنونی به فکر بررسی و احیانا تدارک چنین دادگاهی افتاده باشند و چنین باد!
No comments:
Post a Comment