به استقبال شانزده آذر-روزدانشجو- برویم
جنبنش دانشجوئی از دوره ای که در آن بخش تشکل های وابسته و یا نزدیک به جناح های رژیم بویژه اصلاح طلبان حکومتی برفضای دانشگاه ها مسلط بودند، و در نقش تسمه نقاله کسب قدرت و یا ادعاهائی چون «نگهبانی جامعه مدنی» به کنشگری می پرداختند، هم چنین با بیرون کشیدن خود از نفوذگفتمان نئولیبرال ها، حرکت نوین خود را آغازکرده اند. بازگشت به سمت و سوی سرشت واقعی و اصیل جنبش دانشجوئی که مدتها بود از آن ها دزدیده شده بود، جنبشی برآمده از متن جامعه و مطالبات ضداستبدادی-ضدسرمایه دارای و آزادیخواهانه اکثریت بزرگ جامعه و طبقات زحمتکش و فرودست از یکسو و در تعامل متقابل با پارادایم های رهائی و پیشروجهانی از سوی دیگر. بی تردید وقوع این تحول بنیادی بسوی گفتمان اجتماعی سیاسی رادیکال که ضرورتا مستلزم نقدتجربه های گذشته- آن هم در دانشگاه های تحت کنترل رژیم و در فضای بسته امنیتی است- که شخص ولی فقیه بیشترین حساسیت و کنترل را برآن اعمال می کند-در چنین شرایطی شکل گیری جنبش دانشجوئی واقعا مستقل و متکی بر تشکل های خود و با رویکردی مترقی و ضدسیستمی و بیرون از سیطره فکری نئولیبرالییسم امری آسان و سهل الوصول نیست. با این همه و با وجودهمه ناهمواری ها و چالش های پیشارو، جنبش دانشجوئی و و بخش های پیشر و و آگاه آن با گام های سنجیده و برگرفته از تجربه های پیشین و جهان چنان که بیانیه ضممیه هم نشان می دهد با استواری به سمت اهداف نوین خود در حال حرکت هستند