:از میان رویدادها

اعلام جنگ علم الهدی به روحانیان: هرکه با مانیست برماست!

جمهوری اسلام و تهدید از درون؟! در حوزه ها چه می گذرد؟

پس از سخنان محمدیزدی در موردخطرگسترش سکولاریسم که از درون روحانیت را تهدید می کند * اکنون نوبت به علم الهدی رسیده است که یکی از تندترین و بدزبان ترین خطبه خوان های منصوب ولی فقیه است. او در سخنان خود به آشکارترین وجهی این بخش از روحانیت را مورد حمله صریح و بی سابقه ای قرارداد و آنها را انگلهائی خواند که فکرمی کنند اصلا آمریکائی وجود ندارد. روشن است که میوه اسلام حکومتی نه فقط از بیرون که از درون هم گندیده شده و دامنه امواج ضدیت با دین دولتی صیانت و صلابت حوزه های دولتی و مهد آن، ام القراء اسلامی را، موردتهدید قرارداده است.

آیا باید این سخنان و حملات را مقدمه یک"انقلاب فرهنگی دوم" و این بار درحوزه ها دانست؟: او ضمن حمله به موج سازی های رسانه ای علیه کسانی که رسالت الله را ترویج می کنند، و با تأکید برایستادگی در برابراین موج سازی ها گفت:

برخی از افراد به صورت قدرتمند در کنار ولایت فقیه ایستاده‌اند، عده‌ای دیگر در این زمینه به صورت جدی در مقابل ولایت فقیه ایستاده اند. و برخی روحانیان نيز تنها به منبر رفتن اکتفا می‌کنند و نمی‌خواهند خود را با جریان‌های کذب درگیر کنند. مهم ترین مشکل ما با این گروه است، این‌ها یک انگل در جریان روحانیت هستند و، احساس می‌کنند تنها درس دادن کفایت می‌کند و انگار فکر می‌کند که اصلا آمریکایی وجود ندارد مرجع تقلیدی نیست ولایت فقیهی نیست، مهمترین نگرانی من نسبت به این جریان در حوزه است.علم الهدی افزود: امروز اسلام در موضعی قرار دارد که باید فرد در مقابل دشمنان خارجی و داخلی ایستادگی کند و اگر ایستادگی نکند بدون شک در صف انگلیس ایستاده و نسبت به نظام اعتقادی ندارد و درست در صف مقابل قرار گرفته و ناخودآگاه به یک مزدور تبدیل شده است.

چنانکه ملاحظه می کنید، سخنان فوق را باید درحکم اعلام جنگی از سوی روحانیت دولتی علیه روحانیت غیردولتی و غیرمعتقد به ولایت فقیه و بی اعتنا به فرامین آن، به شمار که با توجه به عواقبش نمی تواند بدون دادن چراغ سبز از بالا صورت گرفته باشد. تهدیدی چنین عریان و معطوف به دوقطبی کردن جامعه روحانیت به عنوان دوستان و دشمنان نظام، مزدوران، انگلها و انگلیسی بودن و... از جانب روحانیانی که خودمزدور حکومت اند، با چنین حدتی و شدتی امری بی سابقه است و نمی تواند تنها حدتهدیدهای زبانی متوقف شود. برعکس این احتمال وجود دارد که دامنه از تهدیدهای زبانی فراتررفته و به تهدیدهای عملی و تصفیه ها و بکارگیری انواع تضییقات و بسیج گروه های کفن پوش و چماقدار تسری پیداکند.

این نوع تهدیدها درعین حال نشانه ای است از به پایان رسیدن ظرفیت تحمل رژیم و میدان دارشدن شدن بیش از پیش زورعریان، شکست اقدامات پیشین رژیم در کنترل و یکدست سازی روحانیت*، گسترش دامنه انزوا ی رژیم در جامعه و نگرانی اش از آسیپ پذیرترشدن خود، فعال شدن دولت موازی.

سؤالی که باقی می ماند این است که آیا بستن شمشیر از رو به معنی توان بکارگیری آن هم هست؟ آیا جمهوری اسلامی قادراست در اوج گندیدگی و پوسیدگی خود به جنگ روحانیت غیردولتی هم برود؟ آیا کاری که در طی سه دهه و اوج اقتدارخود نتوانسته است انجام دهد در حضیض ذلت و ضعف قادر به انجامش خواهد بود؟ و این سوال که آیا بدون پشتوانه روحانیت دین حکومتی قادر به بقاء خودخواهد بود؟