به مناسبت
بزرگداشت
فاجعه قتل عام
تابستان 67
میراث خمینی
برای
جانشینان خود
پاکسازی
زندان ها
23
سال ازآن
جنایت هولناک وخونین،
و آن کشتارهزاران
نفری
زندانیان
سیاسی که
اکثرا هم محاکمه
ومحکوم شده
بودند در
تابستان داغ
سال 67 می
گذرد.جنایتی
که درپی
فرمان بزرگ
جلاد جماران و
بامشارکت
مستقیم
وغیرمستقیم
دولتمردان
وکارگزاران عمده
رژیم وتشکیل
کمیته های مرگ
درتهران
وسراسرکشوربرای
پاکسازی
زندان های
سیاسی بوقوع
پیوست.
هنوزکه
هنوزاست دست
اندرکاران
اصلی آن جنایت
هولناک هم چون
خامنه ای ها و رفسنجانی
ها موسوی
اردبیلی ها....ویا
مباشران
مستقیم آن هم
چون نیری ها و واشراقی
ها وپورمحمدی
ها با وقاحت
تمام، ُسرو ُمر
وُگنده، می
گردند ومی
چرخند وهم
چنان مشغول
خدمت به نظام
هستند. وحتی کسی
مثل رفسنجانی
با وقاحتی
مثال زدنی دروقایع
نگاری، وقتی
به
مرورویدادهای
سال 67 وآن
تابستان
خونین می رسد،سالی
که پست
فرماندهی تام
الاختیارجنگ
را نیز با خود یدک
می کشید، و
خود ازتصمیم
گیرندگان
اصلی این
جنایت وازنظارت
کنندگان برآن
بوده است،هیچ
نشانی ازردپای
این جنایت
دریادداشتهای
روزانه وی دیده
نمی شود. آیا
این گونه
لاقیدی
درنگارش
وازقلم
انداختن چنین
فاجعه ای ،
برای وی
اهمیتی درحد
رفتن به یک
پیک نیک تفریحی
داشته است که
ازاشاره به آن
خود داری کرده
است؟ یا آنکه
ریشه دربزدلی
وی دراذعان به
این جنایت
وتراژدی
تاریخی وحسابگری
های مربوط به
گم کردن ردپای
خود ورژیم وباصطلاح
گزک ندادن به
دست مخالفان و
دشمنان نظام دارد؟